Ile żyją koty perskie? Kot perski to olbrzym skory do zabawy, podczas której chętnie odda się wszelkim pieszczotom. Nieustanna chęć do zabawy sprawia, że koty perskie dobrze dogadują się w tej kwestii z dziećmi nauczonymi kontaktu z kotami. kontakt: + 48 572 066 514. Hobbystyczna hodowla kotów perskich i egzotycznych MRUCZODUSZKA*PL zarejestrowana jest w WCF - PZF jest HODOWLĄ DOMOWĄ, to znaczy, że koty żyją razem z ludźmi, a nie w klatkach i jest to działalność hobbystyczna, dochodu nie przynosi, jest nie rentowna. Koty i kocięta wymagają dużych nakładów Kot sfinks należy do grupy dość młodych ras, ponieważ pierwsze wzmianki o nim pochodzą sprzed około 100 lat. Pierwotnie określano go mianem „meksykańskiego bezwłosego”. Wiadomo, że koty w tym typie były spotykane na wielu kontynentach, w tym w Ameryce Północnej, Australii czy w Europie i północnej Afryce. Nieprzypadkowo Cechy charakterystyczne rasy Maine coon – czyli budowa, waga i wygląd. Koty mainkun uchodzą za jedne z największych kotów domowych, dodatkowo określane są mianem długowłosych i orientalnych. Dorosłe maine coony mogą osiągać wagę od 4-11 kg, jednak często zdarza się, że kocury majkunów osiągają wagę nawet 13 kg. Tacy puchaci domatorzy, chowani w cieplarnianych warunkach i rozpieszczani na każdym kroku, żyją nawet do dwudziestu lat. 3. Rasa ma znaczenie. Generalnie obowiązuje pewna zasada, która może trochę zdziwić snobów, uznających wyłącznie koty z rodowodem. Otóż rasowe żyją krócej niż zwyczajne, w każdym calu pospolite dachowce. Koty Perskie sobota, 30 kwietnia 2011. Koty Perskie: Zdjęcia. Koty Perskie: Zdjęcia. Autor: Aga o 07:54 Brak komentarzy: Wyślij pocztą e-mail Wrzuć na bloga Pielęgnacja persów wymaga nie lada cierpliwości, a przede wszystkim systematyczności. Kot perski ma bardzo gęste futro. Długie i delikatne włosy okrywowe, lekko postawione, zakrywają miękki podszerstek. Ze względu na sierść, która ma skłonność do kołtunienia pers wymaga regularnej pielęgnacji. W innym przypadku, zaniedbanie GFvV. Joanna Chabora CZYTAJ BIO AUTORA Przeczytanie tego artykułu zajmie Ci: 5 min. Spis treści: kotów perskich rasy oraz usposobienie kotów perskich cechy kotów perskich powinna wyglądać pielęgnacja kota perskiego? Jedną z najbardziej dystyngowanych i niezwykle pięknych ras kocich, są na pewno koty perskie. Warto wiedzieć, że jest to jedna z najstarszych ras na świecie i takie koty mają charakterystyczną, długą sierść oraz równie dobrze znany – kapryśny charakter. Mimo to dzięki swojemu wdziękowi są znane i uwielbiane na całym świecie. Historia kotów perskich Do Europy przywędrowały one, jak sama nazwa wskazuje z Persji (czyli terenów dzisiejszego Iranu), w mniej więcej XIII wieku. Na Starym Kontynencie pojawiły się podobno razem z rycerzami krucjat i wywołały niemałe zamieszanie wśród ludzi przyzwyczajonych do widoku kotów krótkowłosych. Te koty domowe, swą (dość masywną) budowę oraz niezwykły wygląd zawdzięczają dziko żyjącym w Azji Środkowej, niewielkim drapieżnikom z rodziny kotowatych – Manulom. Choć obecnie, patrząc na te dość leniwe zwierzęta, aż trudno wierzyć w linię genealogiczną, która łączy je z takimi drapieżnikami. Perskie koty posiadają długą i gęstą okrywę włosową, która chłodzi je w gorące dni i grzeje w zimne. W związku z tak niezwykłym wyglądem, kiedy pojawiły się one w Europie, persy stały się symbolem zwierząt dystyngowanych, dlatego szczególnie chętnie wybierane były przez arystokratów, spędzając czas w ich salonach. Co ciekawe, koty te były tak pełne uroku, że w 1871 zdecydowano się urządzić pierwszą ich wystawę (w Londynie, w Crystal Palace). Od tego czasu ich hodowla zaczęła rozwijać się na naprawdę szeroką skalę, w co zaangażowana była sama brytyjska królowa Wiktoria. Na początku zaczęto krzyżować je z Angorami – po to, by uzyskać jedwabistą sierść. Warto jednak wiedzieć, że koty perskie z epoki wiktoriańskiej nie były podobne do tych, jakie znane są obecnie – ponieważ w znacznym stopniu różnią się anatomią (szczególnie pyszczka). Jest to spowodowane całymi latami selektywnej hodowli, która zmieniła ich wygląd (co spowodowane było głównie „poczuciem estetyki” hodowców). Obecnie, tak jak i na całym w świecie, tak i w Polsce, koty perskie nadal cieszą się uznaniem: zarówno na salach wystawowych, jak i domach swoich właścicieli. Specyfika rasy oraz usposobienie kotów perskich Koty te występują w ponad 350 odmianach barwnych, tak więc trudno jest je tutaj wymienić. Warto jednak wiedzieć, że mogą być one: jednobarwne, dwubarwne, trzybarwne, dymne albo srebrzyste. Charakterystyczne cechy kotów perskich: harmonijna budowa ciała,okrągła, dość duża głowa,krótki i szeroki, ale nie zadarty nos z wyraźnym „stopem”,zaokrąglone czoło, wydatne policzki i mocny podbródek,duże, okrągłe oczy,małe, lekko zaokrąglone, mocno oddalone od siebie i silnie owłosione uszy,krótka i masywna szyja,gęste, długie i jedwabiste w dotyku futro,krótkie ale silne nogi, z dużymi, okrągłymi łapkami (z kępkami włosów pomiędzy pazurami),krótki i krzaczasty ogon. Według hodowców budowa ciała kota perskiego musi spełniać określone wymagania. Niemile widziany jest więc na przykład wąski tułów czy łęgowaty grzbiet. Oczywiście oprócz wyglądu, bardzo ważne jest także usposobienie takich kotów. Są one przede wszystkim bardzo ugodowe, czasem ospałe i dość leniwe. Jednak ta łagodność w zachowaniu przekłada się na to, że mogą mieć dobry kontakt z dziećmi, oraz na to, że nie będą niszczyć mebli i wystroju mieszkania (przewracanie rzeczy może przydarzyć im się jedynie w okresie dzieciństwa). Perskie koty bardzo lubią spokój i wygodę, nie zawsze szukają też towarzystwa ludzi. Bywają momenty, że siadają one w jakimś zakątku domu i siedzą tam, dopóki się im to nie znudzi. Choć w równym stopniu uwielbiają być one adorowane, siedzieć na kolanach i mruczeć. Jednak aby pokazać, że to one rządzą, nawet po takich pieszczotach potrafią udawać obojętność i manifestować zniewagę. Nie zmienia to jednak faktu, że kiedy chcą, to potrafią być bardzo towarzyskie, dość szybko przywiązują się też do swojego właściciela. Małe kocięta perskie są wesołe i naprawdę szybko uczą się nowych rzeczy (np. na ostrzenie pazurków tylko w wyznaczonym do tego miejscu). Lubią też proste zabawki i co ciekawe – uwielbiają przeglądać się w lustrze. Już od początku życia warto też przyzwyczajać je do częstego (najlepiej codziennego) czesania. Jak powinna wyglądać pielęgnacja kota perskiego? Wspaniała i długa sierść kotów perskich, aby mogła naprawdę zachwycać i być zdrowa, wymaga włożenia w to wysiłku. Opiekun kota musi pamiętać o: Systematycznych diecie. Bez takich zabiegów futro kota perskiego będzie się plątać, a czasem nawet zbijać – wtedy jedynym wyjściem jest jego wygolenie. Oczywiście takich sytuacji trzeba za wszelką cenę unikać. Oprócz sierści, bardzo ważną częścią w pielęgnacji są oczy kota. Płatkiem bawełnianym trzeba oczyszczać ich kąciki, by w czasie łzawienia (co zdarza się dość często), przy oczach kota nie wytworzą się rudawe zabarwienia. Odpowiednie zadbanie o wygląd i samopoczucie kota perskiego sprawi, że oprócz pięknego wyglądu, odwdzięczy się on także dobrym nastrojem. Co ważne, pielęgnacja opisywanej tu rasy jest i tak mniej wymagająca niż opieka nad kotami o innych rasach. Właściciele, którzy będą dobrze pilnować obowiązków związanych ze swoim zwierzakiem, będą mogli cieszyć się jego towarzystwem przez około 13, a nawet 15 lat. Uważasz, że to był dobry artykuł? A może coś jest niezrozumiałe? Autor tego materiału czeka na Twój komentarz. Serio. Joanna Chabora Miłośniczka zwierząt, opiekunka dwóch mruczków i jednego włochatego merdacza. O zdrowym żywieniu, pielęgnacji i opiece nad zwierzętami wie więcej niż niejeden weterynarz. Nic dziwnego, że to własnie ona odpowiada za najnowsze wpisy na blogu AlleZoo. Ile żyją koty? Czy zastanawialiście się kiedyś na takim pytaniem? Dla kochającego właściciela kot jest czymś więcej niż tylko zwierzęciem, którym należy się opiekować. Jest towarzyszem, domownikiem, dla niektórych wręcz członkiem rodziny. Nic więc dziwnego, że chcielibyśmy aby nasi koci przyjaciele żyli jak najdłużej. Jednak długość życia kota i jego poszczególne etapy, różnią się od ludzkich. Jak długo żyje kot i jak określić jego wiek? Ile żyje kot domowy? Z długością życia kota, podobnie jak z długością życia człowieka, bywa różnie. Jedni ludzie dożywają osiemdziesiątki, a drudzy sześćdziesiątki i podobnie jest z kotami. Chcąc dowiedzieć się ile żyją koty, należy wziąć pod uwagę kilka czynników. Należą do nich uwarunkowania genetyczne, stan zdrowia, tryb życia, dieta oraz warunki środowiskowe. Szczególne znaczenie ma właśnie ostatni czynnik. Oczywistym jest, że koty żyjące na wolności, pozbawione opieki i troski właściciela, żyć będą krócej. Dlatego koty domowe, nawet te korzystające z możliwości wychodzenia na dwór, znajdują się na z góry wygranej pozycji. Przyjmuje się, że kot mieszkający w domu, w idealnych warunkach może dożyć nawet dwudziestu lat. Długość życia jest też w pewnym stopniu uzależniona od rasy. Na przykład popularny europejski dachowiec często osiąga górną granicę wieku, tj. dwudziestu lat, a kot rasowy, jak choćby ragdoll częściej dożywa lat piętnastu. Najdłużej żyjący kot Szukając odpowiedzi na pytanie ile żyją koty, na pewno chcielibyśmy wiedzieć jakiego wieku dożyli koci rekordziści. Dotychczas najdłużej żyjącym kotem była kotka Creme Puff, która osiągnęła wiek 38 lat. Choć zmarła w roku 2005, dotychczas żaden kot nie pobił jej rekordu, który został zresztą odnotowany w Księdze Rekordów Guinessa. Natomiast według dostępnych informacji, obecnie najstarszym żyjącym kotem jest mieszkający w Wielkiej Brytanii kot o imieniu Rubble, który osiągnął wiek 31 lat. Jak obliczyć wiek kota? W pierwszych dwóch latach życia koty rozwijają się bardzo intensywnie. Przyjmuje się, że okres ten odpowiada dwudziestu czterem latom życia człowieka. Następnie rozwój kota zwalnia, a jeden rok życia człowieka odpowiada około czterem latom życia kota. Przelicznik lat kota Jeśli chcemy dowiedzieć się ile żyją koty w odniesieniu do życia ludzkiego, możemy posłużyć się przelicznikiem. Należy jednak pamiętać, że wszelkie obliczenia są bardzo orientacyjne i należy do nich podchodzić z pewną rezerwą. Pierwsze dwa lata życia Miesiąc życia kota Miesiąc życia człowieka 1 miesiąc 8 miesięcy 2 miesiące 3 lata i cztery miesiące 3 miesiące 5 lat 4 miesiące6 lat i 8 miesięcy 5 miesięcy 8 lat i cztery miesiące 6 miesięcy 10 lat 7 miesięcy 10 lat i 10 miesięcy 8 miesięcy 11 lat i 8 miesięcy 9 miesięcy 12 lat i 6 miesięcy 10 miesięcy 13 lat i 4 miesiące 11 miesięcy 14 lat i 2 miesiące 1 rok 15 lat 2 lata24 lata Jak już wspomniano, po przekroczeniu drugiego roku życia, rozwój kota zwalnia. Od tego momentu przyjmuje się, że jeden rok życia człowieka odpowiada około czterem latom życia kota. Kot trzyletni w przeliczeniu na ludzkie lata będzie miał więc około dwudziestu ośmiu lat i kolejne lata należy przeliczać według tej samej zasady. Długie życie kota Choć wiele czynników wpływających na długość życia kota jest całkowicie niezależnych od nas, to jednak są i takie, które w ogromnym stopniu zależą od starań właściciela. Zdrowa dieta, odpowiednia dawka ruchu, profilaktyka zdrowotna – za to wszystko odpowiada opiekun. Z pewnością warto zainwestować czas i uwagę w opiekę nad kotem, aby cieszyć się jego towarzystwem jak najdłużej. Czas czytania: 7 minuty Spis treści:Skąd pochodzi pers? Historia rasyKot perski – opis rasyMiniaturowy kot perskiOdmiany barwne – w jakim umaszczeniu występuje pers?Charakter kota perskiegoRozród – fakty o hodowli kotów perskichJakie potrzeby ma kot perski?Pielęgnacja – jak dbać o koty perskie?Dieta kotów perskichZdrowie kotów perskichKot perski – ciekawe fakty Koty perskie mają „arystokratyczny” zadarty nos, ale wcale nie są takie niedostępne! Cechuje je wielki spokój, inteligencja oraz prawdziwe przywiązanie do opiekunów. Poznaj fakty dotyczące persów, zanim zamieszkasz z jednym z nich! Skąd pochodzi pers? Historia rasy Od początku XX wieku koty perskie są niekwestionowanymi królami wystaw oraz ulubieńcami ogromnej rzeszy hodowców! Pierwszy raz kot perski został zaprezentowany na wystawie w Crystal Palace w Londynie w roku 1871, ale wzorzec rasy opracowany i uznany został dopiero na początku XX wieku. Nazwa „pers” sugeruje błędne pochodzenie rasy, która wcale nie wywodzi się z Azji, tylko z Europy! Rasa została wyhodowana bowiem w Wielkiej Brytanii. Do stworzenia kotów perskich hodowcy użyli jednak kotów angorskich (turecka angora), które pochodzą z pogranicza Turcji oraz Persji (Iranu). Kot perski – opis rasy Mimo że wzorzec rasy został wydany na początku XX wieku, prace hodowlane trwały. W Europie hodowcy skupili się głównie na selekcji związanej z odmianami barwnymi persów, tymczasem w Stanach Zjednoczonych chciano uzyskać koty o jak najkrótszych liniach, zwłaszcza w obrębie głowy. W ten sposób w latach 30. pojawiły się koty peke-face. Można było zatem śmiało mówić o persach typu angielskiego oraz zwierzętach typu amerykańskiego. Obecnie dalsza praca hodowlana związana ze skracaniem pysków została ograniczona, gdyż taka budowa ciała powodowała problemy z oddychaniem. Najważniejsze cechy wyglądu kota perskiego to: masywna głowa,okrągły pyszczek,pełne i okrągłe policzki,szeroka żuchwa,dobrze rozwinięta broda,duże i okrągłe oczy,kolor oczu zależny od umaszczenia,małe i zaokrąglone uszy,krótki i szeroki nos,masywny tułów,szeroka klatka piersiowa,krótkie kończyny,proporcjonalny do tułowia ogon,gęsty i długi włos,kryza w okolicy gardła i klatki piersiowej,obfity pióropusz na ogonie,długi i delikatny podszerstek,dopuszczalna szeroka gama umaszczeń,waga samicy: 3–4 kg,waga samca: 3–5 kg,wielkość: 30–35 cm. Według klasyfikacji FIFe persy zalicza się do kategorii I, czyli kotów perskich i egzotycznych, natomiast według TICA rasa należy do kategorii I, czyli ras kotów wyhodowanych. Miniaturowy kot perski Miniaturowy pers nie jest odrębną rasą, a raczej odmianą klasycznego kota perskiego! TICA zalicza je do kategorii III, czyli ras zmutowanych. Pierwszy taki kot urodził się w 1995 roku w Stanach Zjednoczonych. Celem hodowczyni było stworzenie kota, którego ogólna budowa będzie typowa dla persów, ale samo zwierzę miało być dużo mniejsze! Tak zwane filiżankowe kotki (teacup cat) stają się coraz popularniejsze, choć wydaje się, że nie ma ich jeszcze w Polsce, przynajmniej na szerszą skalę! Małe rozmiary sprawiają, że są one urocze i słodkie, ale jednocześnie mogą być one obciążone wieloma wadami genetycznymi ze względu na specyficzny dobór kotów do rozrodu. Dlaczego zatem rozmnażamy takie zwierzęta? Z powodu zainteresowania nabywców, którzy pragną posiadać zawsze małe kotki. Oprócz najmniejszych kotów typu teacup występują także persy toy i pixie, które są od nich trochę większe i również powstały w wyniku starania hodowców, by uzyskać jak najmniejsze koty! Odmiany barwne – w jakim umaszczeniu występuje pers? Koty perskie mogą być: szylkretowe,jednobarwne,dwubarwne,colorpoint,szynszylowe. Wśród kotów jednobarwnych możemy spotkać umaszczenie sierści niebieskie, czarne, kremowe, czerwone, lila czy białe. Tymczasem persy dwukolorowe mogą mieć wyraźne plamy lub umaszczenie powstałe z połączenia tych kolorów. Pierwsza opcja wskazuje zwykle na pochodzenie z USA, gdzie takie ubarwienie wydaje się preferowaną opcją. Charakter kota perskiego Persy to koty spokojne, lubiące przebywać w domu oraz otrzymywać uwagę opiekuna. Sporo czasu spędzają na kanapie i zwykle nie wykazują problemów związanych z życiem jedynie w domu, choć oczywiście niektóre zwierzęta lubią wychodzić na zewnątrz. Koty tej rasy uwielbiają pieszczoty, o ile są ich inicjatorami. Potrafią całymi wieczorami wylegiwać się na kolanach opiekuna. Lubią także wspólne zabawy, choć aktywność fizyczna nie jest mocną stroną persów! Dodatkowo ich wygląd zewnętrzny nie ułatwia im „polowań” na zabawki! Persy dobrze tolerują dzieci, jeśli potrafią one uszanować ich pory drzemek, jedzenia oraz czas na pielęgnację! W kontaktach z innymi gatunkami, szczególnie psami, bywają ostrożne! Najczęściej przeszkadza im zbyt hałaśliwy lub wylewny sposób bycia, dlatego jeżeli wprowadzasz do domu nowego kota lub innego czworonoga, zadbaj o właściwy dobór rasy, prawidłowe zapoznanie zwierząt oraz zapewnienie persowi miejsca odosobnienia i odpoczynku. Najważniejsze cechy charakteru: inteligencja 5/5zrównoważenie 5/5niezależność 2,5/5czułość 4/5głośność 1/5aktywność fizyczna 2/5skłonność do zabawy 2,5/5kontakty z innymi kotami 3/5kontakty z psami 2,5/5relacje z dziećmi 3/5. Rozród – fakty o hodowli kotów perskich W rozrodzie istnieje przepaść między innymi kotami ras egzotycznych a persami. Te drugie późno osiągają dojrzałość płciową (około 12 miesiąca życia) oraz rodzą tylko 3–4 kocięta, co jest ilością poniżej średniej wynoszącej 4–5 młodych. Wśród problemów genetycznych wyróżnia się dużą głowę noworodków, która predysponuje do szczególnie trudnych porodów. Sprawia to, że średnia śmiertelność okołoporodowa kociąt jest wyższa niż u innych ras! Jeżeli planujesz rozmnażać tę rasę, porozmawiaj z lekarzem weterynarii, który będzie gotowy udzielić pomocy porodowej lub wykona u kotki cesarskie cięcie. Jakie potrzeby ma kot perski? Decydując się na kota rasy perskiej, musisz pamiętać o kilku rzeczach, które powinny obowiązkowo znaleźć się w jego wyprawce. Akcesoria do pielęgnacji – kot perski należy do kotów długowłosych, z tego względu jego długa sierść wymaga używania specjalnych akcesoriów. Najbardziej przydatne są metalowe grzebienie o różnej szerokości ząbków, zgrzebło oraz miękka szczotka z włosia. Przyda Ci się także filcak, który służy do usuwania kołtunów. Pamiętaj, że wszystkie szampony oraz odżywki, które kupisz, powinny być przeznaczone do długich włosów i gęstego i akcesoria do zabawy – persy nie są zbyt aktywną rasą i wykazują skłonność do otyłości, dlatego musisz zapewnić swojemu kotu jak najwięcej okazji do ruchu! Pozwoli to utrzymać go w dobrej kondycji oraz ograniczyć kocią nudę podczas długich godzin w domu, gdy opiekun wychodzi np. do pracy! Pielęgnacja – jak dbać o koty perskie? Długie kocie włosy wymagają szczególnej uwagi ze strony opiekuna! Oznacza to, że czekają Cię godziny spędzone na wyczesywaniu sierści, usuwaniu kołtunów lub kąpielach. Nie jest to jednak jedyny aspekt pielęgnacji tych zwierząt! Poznaj najważniejsze wskazówki dotyczące dbania o wygląd persa. Persy wymagają regularnego wyczesywania kota należy przemywać solą fizjologiczną lub preparatami kotów należy skracać co około 14 szampony dla ras długowłosych!Regularnie podawaj kotu pasty więcej dwa razy w tygodniu myj zęby persy mogą wymagać używania preparatów wybielających sierść (najbardziej w okolicy oczu).Co kilka miesięcy należy kontrolować stan gruczołów okołoodbytowych! Trudność pielęgnacji: 5/5. Dieta kotów perskich Żywienie kota perskiego należy dopasować do: etapu życia,masy ciała,trwających (przewlekłych) chorób. Rasa wykazuje tendencję do nadwagi oraz otyłości, dlatego konieczne jest kontrolowanie masy ciała kota! Raz na kilka miesięcy zabieraj swojego persa do lekarza weterynarii na kontrolę stanu jego odżywienia w skali BCS (Body Condition Score). Na podstawie wyniku dobrane zostaną dawki karmy oraz rodzaj pokarmu. Koty dużą część czasu poświęcają własnej pielęgnacji, podczas której połykają sierść! Możesz zdecydować się na wspomniane już regularne podawanie past odkłaczających lub żywić persa specjalną karmą typu anti-hairball! Zdrowie kotów perskich Wśród problemów zdrowotnych u persów wymienia się: wielotorbielowatość nerek,problemy z oddychaniem,wypływy z oczu,choroby serca (np. kardiomiopatia przerostowa),choroby wątroby. Rasa wykazuje także skłonność do udarów, dlatego bardzo istotne jest odpowiednie dbanie o persy w czasie upałów. Nie należy pozwalać im przebywać zbyt długo na słońcu w trakcie szczególnie gorących dni, trzeba też dbać o to, by koty piły świeżą wodę! W celu kontroli stanu nerek najlepiej wykonywać regularne badania krwi (minimum raz w roku) oraz USG jamy brzusznej! Koty perskie z dobrych hodowli powinny mieć rodziców wolnych od chorób genetycznych. Stan zdrowia: 3,5/5. Kot perski – ciekawe fakty Jeżeli chcesz, by kot perski lubił czesanie, zacznij trening pielęgnacyjny już u kociaka!Persy trzymane w domu linieją przez cały rok!Amerykanie uwielbiają koty perskie! Są to najbardziej popularne koty w tym Monroe miała białego kota perskiego o imieniu nosa persów nie zawsze była spłaszczona. Do lat 50. ich pyszczek był bardziej charakterystyczne koty zostały uwiecznione na wielu obrazach, jak „Biały kot perski” autorstwa ludowego malarza Warrena Kimble’a czy „Dwa białe persy przed akwarium ze złotą rybką” autorstwa Arthura Heyera. Jeśli jesteś fanem persów, możesz kupić reprodukcje! Pers jest kotem, który wymaga sporych nakładów czasu opiekunów związanych z dbaniem o jego słynną sierść, ale ten wysiłek się opłaci – nagrodą będą jego duże serce i wspólne godziny na kanapie! Wygląd persów przyciąga uwagę, ale to ich charakter powoduje, że miłość do tej rasy jest długa jak ich piękne futro! Koty perskie noszą zaszczytne miano najstarszej kociej rasy na świecie. Nie można precyzyjnie określić okresu, w którym się pojawiły, ale już w okresie wypraw krzyżowych uważane były powszechnie za stworzenia równie piękne, co tajemnicze. Co takiego mają w sobie koty perskie, że od wieków wprawiają ludzi w zachwyt i ciągle cieszą się sporą popularnością? Jaki właściwie jest kot perski? Czy jest trudny w utrzymaniu? Dla kogo się nadaje? Przekonaj się! Współczesne koty persy różnią się dość znacząco od swoich przodków sprzed wieków. Właściwie, gdyby postawić obok siebie współczesnego kota perskiego i tego sprzed stulecie, zostałyby one uznane za dwie osobne rasy, które na dodatek dość znacznie różnią się od siebie. Dawny przedstawiciel tej rasy bardziej przypomina angorę turecką niż swój współczesny odpowiednik. Tak olbrzymia zmiana wynikła z ingerencji ludzi i bardzo długiej historii ich hodowli. 1. Kot perski – historia najstarszej kociej rasy 2. Koty perskie i perskie początki 3. Brytyjski rozkwit 4. Persy w Polsce 5. Koty perskie – niepotwierdzone teorie i legendy 6. Niebieskie, szare, białe koty perskie – poznaj ich barwy i wygląd 7. Jakiej pielęgnacji wymaga kot perski? 8. Kot perski – charakter pełen dostojeństwa 9. Kot perski – podsumowanie w pigułce Kot perski – historia najstarszej kociej rasy Niegdyś w Europie królowały koty krótkowłose – tylko takie znano i takie właśnie rozpowszechniły się na kontynencie, dlatego pojawienie się kotów długowłosych wprawiło Europejczyków w niemały popłoch. Koty te z miejsca zostały ulubieńcami wyższych sfer i cieszyły się olbrzymim uznaniem. Nie do końca wiadomo skąd te koty w ogóle pojawiły się w Europie. Pierwsze udokumentowane wzmianki od nich mówią o roku 1521, ale dość powszechnie utrzymywany jest też pogląd, że pierwsze koty perskie pojawiły się tutaj już kilka wieków wcześniej. Współczesny kot perski ma niewiele wspólnego ze swoim przodkiem sprzed stuleci. Nie tylko pod względem wyglądu, ale też rodowodu. Właściwie współcześni przedstawiciele tej rasy z nawet nie są już łączone z terenami dawnej Persji, tylko właśnie z Europą, a ściślej – z Wielką Brytanią. Dlaczego? Co tak wpłynęło na persy? Koty te mają naprawdę długą i dość burzliwą historię, a ich początków faktycznie należy się doszukiwać w dawnej Persji. Koty perskie i perskie początki Koty perskie miały trafić do Europy właśnie z Persji, czyli terenów dzisiejszego Iranu, ściślejsze badania nad genezą tych zwierząt podają konkretny obszar prowincji Khorazan, co wskazuje na słuszność uważania tych kotów za najstarszych przedstawicieli kociego rodu. Europa oszalała na punkcie tych kotów – były one modne i popularne głównie wśród arystokratów i bogatych przedstawicieli szlachty, bo tylko oni mogli sobie pozwolić na kota tej rasy. Zachwycały one swoją egzotyczną urodą i niespotykaną długością włosia. Nie wiadomo jak dokładnie ta rasa dotarła na salony, ale koty perskie szybko zostały ulubieńcami, pozostawiając inne rasy kotów daleko w tyle. Brytyjski rozkwit W 1871 roku w londyńskim Crystal Palace, odbyła się pierwsza wystawa kotów. Koty persy, choć znane, szanowane i uwielbiane już wieki wcześniej, właśnie wtedy oficjalnie zadebiutowały i od tamtej pory można mówić o faktycznej, konkretnej i celowej hodowli tych pięknych zwierząt. Pierwszą linię hodowlaną zapoczątkowała sama królowa Wielkiej Brytanii, Wiktoria, która sprawiła sobie dwa niebieskie koty perskie – to tak naprawdę właśnie od nich i tamtej wystawy, wszystko się zaczęło. Hodowla zaczęła być celowa, a hodowcy zwracali szczególną uwagę na sierść i kształt pyszczka kota. Dla uzyskania jak najdłuższej, najbardziej gęstej i jedwabistej sierści, krzyżowano persy na przykład z angorami. W 1890 w Wielkiej Brytanii otworzył się pierwszy klub, który łączył miłośników tej pięknej rasy. Ceniony był też jak najbardziej płaski kształt pyszczka, dlatego krzyżowano koty selektywnie, wybierając te z najbardziej płaskimi mordkami, by osiągnąć pożądany efekt. W tym procederze przodowali przede wszystkim Amerykanie, wyprzedzając na tym polu nawet Brytyjczyków. Współcześnie w wielu krajach istnieje już zakaz tak ostrej i selektywnej hodowli, bo znawcy rasy wskazują na postępującą deformację kociego pyszczka – dalsze jego skracanie byłoby już okrutne dla tych zwierząt. Persy w Polsce Historia kotów perskich w Polsce rozpoczęła się w najgorszym możliwym momencie, bo w 1939 roku i prawie natychmiast została zatrzymana przez wybuch II wojny światowej. Działania wojenne praktycznie zniszczyły tę rasę na naszym terytorium – dotkliwie przetrzebione zostały wszystkie rasy kotów, ale koty perskie dotknęło to szczególnie mocno – nie zdążyły nawet dobrze zadomowić się na naszym gruncie. Rasa odbudowywała się bardzo powoli i właściwie do lat 70 XX wieku była w Polsce w zaniku. Wszystko zmieniło się dzięki Jolancie Kotłubiej, która przywiozła z Niemiec dwa koty perskie. Choć ten moment można oficjalnie uznać za odrodzenie rasy, prawdziwy boom na nie przyszedł dopiero w latach 90. Do tej pory cieszą się dużą popularnością i już na dobre zagościły w polskich domach. Koty perskie – niepotwierdzone teorie i legendy Koty perskie są powszechnie uważane za najstarszą kocią rasę, nic więc dziwnego, że przez wieki zdążyły obrosnąć w legendy. Jedna z nich tyczy się pochodzenia kota perskiego, który miał zostać stworzony przez wielkiego czarodzieja. Miał on użyć do tego celu obłoczka szarego dymu, iskry ognia i odbicia blasku dwóch gwiazd. Dlatego te koty mają być jednocześnie tak piękne, tajemnicze i uwielbiane. Druga teoria jest dużo mniej poetycka, choć też wiąże się z pochodzeniem rasy. Mówi o tym, że w drzewie genealogicznym kotów perskich jest azjatycki drapieżny kot – manul, który miał w dużej mierze odpowiadać za ich wygląd. Być może tak faktycznie jest, ale charakter kotów perskich zdaje się przeczyć posiadaniem jakiegokolwiek groźnego drapieżnika w rodowodzie. Jeszcze inna niepotwierdzona teoria związana jest z pojawieniem się kotów perskich w Europie. Nie ma dowodów na to, że przywędrowały razem z krzyżowcami, którzy powracali z krucjat, choć ten pogląd jest dość szeroko rozpowszechniony pośród hodowców i miłośników tej rasy. Niebieskie, szare, białe koty perskie – poznaj ich barwy i wygląd Białe koty perskie zachwycają swoją długą, puszystą i śnieżnobiałą szatą, przez co są ogromnie lubiane przez ludzi. Mało kto wie też, że barwy biała, szara i niebieska nie są jedynymi, które uwzględnia wzorzec. Dozwolonych maści jest około 150, co daje naprawdę imponującą liczbę i pozwala spotkać kota perskiego właściwie w każdym odcieniu i kolorze. Kolor nie jest tym, co wyróżnia te koty spośród innych, ale faktycznie wyróżnia je sierść. Niegdyś nieco bardziej, bo koty długowłose były bardzo egzotyczne i praktycznie niespotykane, ale nawet dzisiaj budzi ona zachwyt. Długa, średnio o długości 10 cm, delikatna i z grubym podszerstkiem – taka właśnie jest sierść persa. Jego nos jest szeroki i bardzo krótki, niezwykle charakterystyczny dla tej rasy. Zbytnie spłaszczenie nosa bywa powodem do ostrej krytyki, dlatego pracuje się nad ograniczeniem możliwości dalszego jego skracania, by nie narażać kota na cierpienie. To koty średnio duże, o krótkich, choć mocnych łapach i imponującym, puszystym ogonie. Ich waga w przypadku samców dochodzi do 7 kg, a w przypadku samic do 6 kg. Jakiej pielęgnacji wymaga kot perski? Sierść kota perskiego budzi zachwyt, ale wymaga odpowiedniego traktowania. Konieczne jest codzienne, bardzo dokładne czesanie, by nie dopuścić do powstania kołtunów. Jeśli już się zdarzy, że sierść się poplącze, nie obędzie się bez wizyty u kociego fryzjera. Pewnym pocieszeniem może być fakt, że sierść kota perskiego odrasta dość szybko. Nadal jednak codzienne czesanie jest absolutnie konieczne i pozwoli kotu uniknąć stresu i nieprzyjemności. W przypadku tych kotów konieczne jest też dbanie o ich nosy i oczy – nieodzowna będzie Twoja pomoc w czyszczeniu ich, przemywaniu i nawilżaniu, bo same nie poradzą sobie z ich higieną. Specyficzna budowa pyszczka bardzo utrudnia im jedzenie, dlatego kotu najłatwiej jest jeść mokrą karmę i jedzenie o konsystencji papki – może zupełnie nie poradzić sobie z jedzeniem dużych kawałków mięsa i mieć problemy z uchwyceniem karmy suchej, jeśli będzie w dużych granulkach. Zastanawiasz się, ile żyją koty perskie? Rozrzut jest tutaj dość duży, bo długość życia wynosi od 10 do 17 lat, co stawia je w gronie kotów raczej długowiecznych. Kot perski – charakter pełen dostojeństwa Wiesz już jak wygląda, ale jaki jest kot perski? Charakter tych zwierząt jest spokojny i zrównoważony. Na tyle, że właściwie trudno jest uwierzyć, że persy, jak wszystkie koty, to w zasadzie drapieżniki. Są całkowicie pozbawione agresji. Chętnie się pobawią, ale w zabawie raczej nie używają ani zębów, ani pazurów. Ich zmysł łowiecki i instynkty myśliwskie zostały zatarte w toku hodowli. Koty te cenią sobie samotność i lubią wylegiwać się w ciszy i spokoju, choć nie pogardzą też towarzystwem ludzi i chętnie poddadzą się głaskaniu, przytulaniu i innym pieszczotom. To w połączeniu z absolutnym brakiem agresji sprawia, że doskonale nadają się do roli kocich terapeutów w felinoterapii. Są przyjacielskie i szybko akceptują gości i nowych ludzi. Cenią sobie jednak przede wszystkim własny komfort i lubią święty spokój, dlatego muszą mieć miejsce tylko dla siebie. Są dość leniwe, przekładają wylegiwanie się na kanapie nad eksplorację ogrodu czy szaleńcze gonitwy po domu. Doskonale odnajdą się jako koty rodzinne, ale mogą towarzyszyć też osobom mieszkającym samotnie. Lubią dzieci i nie zrobią im żadnej krzywdy, choć dla komfortu kota warto najpierw nauczyć dziecko, że kot perski, choć nie gryzie i nie drapie, też chce mieć spokój i należy dać mu czas na to, by pobył po prostu sam ze sobą. Kot perski – podsumowanie w pigułce Współczesne koty perskie z wyglądu praktycznie w ogóle nie przypominają już swoich przodków. To wszystko przez celową ich hodowlę w Wielkiej Brytanii, którą zapoczątkowała sama królowa Wiktoria. Długa, jedwabista sierść i niezwykle krótki pyszczek – to ich cechy charakterystyczne, choć dalsze skracanie pyszczków jest już w wielu krajach wręcz niedozwolone. To koty raczej długowieczne. Ich pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale dość czasochłonna, bo wymaga codziennego, dokładnego szczotkowania i oczyszczania kociego nosa i oczu. Rasa pozbawiona jest agresji i należy do grona najbardziej leniwych, doskonale nadaje się do felinoterapii i sprawdza się jako kot rodzinny.

ile żyją koty perskie